Patroni Diecezji
św. Szymon
Ewangelie wspominają o nim tylko trzy razy. Na kartach Pisma Świętego nazywany jest także Kananejczykiem. Niektórzy z ojców Kościoła osobę Świętego utożsamiają z panem młodym z Kany Galilejskiej, na którego weselu Pan Jezus uczynił pierwszy cud. Współcześni egzegeci w słowie „Kananejczyk” dopatrują się znaczenia „gorliwy” – co może oznaczać, że w czasach moralnego rozprzężenia pod wpływem pogańskiej kultury greckiej i rzymskiej, troszczył się o czystość religii mojżeszowej.
Według tradycji chrześcijańskiej Święty Szymon był bratem apostołów – Jakuba Młodszego i Judy Tadeusza. Z tym ostatnim głosił Ewangelię nad Morzem Czerwonym. Razem też ponieśli śmierć męczeńską.
Ze średniowiecznych żywotów świętych dowiadujemy się, że Święty Szymon został przecięty drewnianą piłą, a jego ciało początkowo spoczywało w Nicopolis (Bułgaria) w kościele wybudowanym ku jego czci. Obecnie jego relikwie znajdują się w Rzymie, w bazylice św. Piotra, w kaplicy Najświętszego Sakramentu.
Atrybuty Świętego: księga, kotwica, palma, drewniana piłam topór i włócznia.
Jest także patronem: farbiarzy, garncarzy, grabarzy i spawaczy
św. Juda Tadeusz
Współczesna egzegeza podaje, że Juda Tadeusz był bratem św. Jakuba Młodszego, poddając jednak w wątpliwość, to że był bratem św. Szymona. Mimo, iż dobrze jest znać historię życia apostołów, to jednak ten fakt nie ma większego znaczenia, bo wiemy, że nawet jeśli nie byli braćmi biologicznymi, to połączyła ich miłość Jezusa Chrystusa, za którego oddali życie i to właśnie z tego powodu Kościół wspomina ich tego samego dnia, a w ikonografii często przedstawiani są razem.
Chcąc jednak przyjrzeć się biografii Świętego widzimy, że św. Juda Tadeusz człowiekiem wykształconym. Skąd to wiemy? Pozostawił przepiękny list, który należy do ksiąg Pisma Świętego. W liście siebie nazywa sługą, zaś Chrystusa swoim Panem a wyznawcom Chrystusa wszystkich wieków pozostawił uniwersalne przesłanie: „Wy zaś umiłowani, budując samych siebie na fundamencie waszej wiary, w Duchu Świętym się módlcie i w miłości Bożej strzeżcie samych siebie, oczekując Miłosierdzia Pana naszego Jezusa Chrystusa, które wiedzie ku życiu wiecznemu (List św. Judy Apostoła ww. 20-21)
Atrybuty Świętego: kamienie, krzyż, księga, laska i zwój.
Jest także patronem: Armenii, a także spraw trudnych i beznadziejnych
św. Jozafat
Jego imię ze chrztu brzmi Jan. Urodził się w 1580 r. we Włodzimierzu Wołyńskim. Pochodził z rodziny mieszczańskiej. Rodzice wysłali go do Wilna, by nauczył się zawodu kupieckiego. Tam jednak zamiast kupcem, stał się bazyliańskim zakonnikiem. Wraz z habitem przyjął imię Jozafat.
W wieku 38 lat został arcybiskupem unickim w Połocku. Prowadził życie bardzo skromne i surowe. Swoje jednopokojowe mieszkanie dzielił z bezdomnym. Bronił unii z Kościołem Rzymskim, co narażało go na protesty prawosławnej ludności. 12 XI 1623 r. w Witebsku pod jego domem, doszło do zamieszek. Gdy wyszedł do demonstrującego tłumu został napadnięty i zabity, a jego sponiewierane ciało utopiono w rzece Dźwinie.
W 20 lat po męczeńskiej śmierci został beatyfikowany. Tak jak za życia dzielił los ubogich, tak i po śmierci jego relikwie odbyły tułaczą wędrówkę – aby uniknąć profanacji były ukrywane w miastach na Białorusi, Litwie i Polsce. Na początku XVIII w. umieszczono je w Zamku Radziwiłłów w Białej Podlaskiej (dziś diecezja siedlecka), a następnie w kościele ojców bazylianów. Stamtąd ewakuowane odbyły drogę do Wiednia, by ostatecznie, w 1949 r., spocząć w bazylice św. Piotra na Watykanie.
W ikonografii św. Jozafat Kuncewicz przedstawiany jest w stroju biskupim rytu wschodniego.
Atrybut Świętego: topór
Jest także patronem: zakonu bazylianów, Rusi, Litwy, Wilna. Watykanie
Obraz: „Męczeństwo Jozafata Kuncewicza”, pędzla Józefa Simmlera, pobazyliański kościół p.w. Narodzenia NMP w Białej Podlaskiej
